وظايف زن نسبت به شوهر
نويسنده: امير ملک محمودي
1-اطاعت از شوهر:
اطاعت از شوهر و خود داري از
نافرماني او، از وظايف اوليه ي زن است شک نيست که غرض از اطاعت زن،
فرمانبرداري او از شوهر است در اموري که مخالف احکام الهي نباشد و هر آنگاه
که چنين فرمان و دستوري رسد، وظيفه، تخلف و يا به صورتي فرار از آن
است.زيرا در همه حال حکم خداوند متعال بر حکم بشر مقدم است.
پيامبر اکرم (ص) مي فرمايند:
«اگر سجده کردن براي غير خدا جايز بود، دستور مي دادم تا زن در برابر شوهرش سجده کند.» (1)
و در جاي ديگر مي فرمايند:
«زني نمي تواند حق خدا را ادا کند مگر اين که حق شوهرش را ادا کند.» (2)
2-خوب شوهر داري:
خوب شوهر داري يک هنر است و نياز به ذوق و سليقه و مهارت هاي خاص دارد. سعادت يا شقاوت «خانواده» در دست «زن» است.
زن
اگر به فن خوب شوهرداري آشنا باشد، مي تواند با انجام وظايفي که خداوند بر
عهده ي او مقرر فرموده، خانه را به صورت «بهشت برين» درآورد و از شوهر و
فرزندان خود، افرادي لايق، پويا، خلّاق و آبرومند بسازد و خانه را محل
آسايش و فضيلت و خوشبختي قرار دهد.
شوهرداري در اسلام اهميت بسيار زيادي دارد و در همين رابطه امام علي (ع) مي فرمايند:
«جهاد زن خوب شوهرداري است.» (3)
ناپلئون درباره ي جايگاه زنان و نقش آنان در فرهنگ و تمدن اجتماع مي گويد:
«اگر مي خواهيد تمدن و پيشرفت ملتي را بدانيد، به زنان آن ملت بنگريد.» (4)
3-خوش اخلاقي:
زن
فهيم و نيک انديش مي داند که تمامي انسان ها شيفته ي محبت و دلباخته ي
جذابيت هاي رواني و کشش هاي نفساني اند.از اين رو هنر او در اين است که با
درکي درست از ويژگي هاي اخلاقي، خصيصه هاي شخصيتي و نيازهاي نفساني شوهر،
مهرطلبي ها، محبت جويي ها، تشويق پذيري ها، زيبانگري ها و عاقبت انديشي ها
را با به کارگيري مطلوب ترين روش ها در مناسب ترين موقعيت ها به شوهر پاسخ
گويد و او را دور از دغدغه ها و وسوسه هاي درون، در برابر همه ي کشش ها و
محرک هاي بيروني مصون نمايد.
زن خوش اخلاق، در زندگي مشترک با همسر خود،
زيبايي کلام و جذابيت بيان، زبان تشويق و ترغيب و تأييد و تکريم را سرمايه
ي ارزشمند زندگي خويش مي داند و هيچ فرصتي را براي «ابلاغ پيام» و «ابراز
محبت» به شوهر از دست نمي دهد و لذا در تاريکي هم با همسر خويش با زباني
لين و آرام، شيرين و پرمعنا، گيرا و آرام بخش و به دور از اضطراب و تنش سخن
مي گويد.
زن فهيم و لايق با اخلاق درست و رفتار شايسته ي خود، در
برخورد با شوهر و فرزندان، در کانون گرم خانواده هميشه شاد و خندان است و
مانند «فرشته ي رحمت»محيط خانه را سرشار از مهر، عشق، عطوفت، دوستي و آرامش
مي نمايد.
پيامبر اسلام (ص) مي فرمايند:
«هر زني که شوهرش را با
زبانش بيازارد، خداوند هيچ کار واجب و مستحبي را از او نمي پذيرد و هيچ کار
نيکش را قبول نمي کند تا وقتي که شوهرش را راضي کند»اگر چه روزها روزه
بگيرد و شب ها به عبادت مشغول شود.» (5)
او هرگز در برخورد با شوهر و
فرزندان، صدا و کلام گيراي خود را با نقّادي و تهديد و تحقير و سرزنش و
استهزا نمي آميزد، بلکه زبان حق شناسي و قدرشناسي، شکر و سپاسگزاري از صفات
برجسته ي او در حريم خانواده است.